Soms zitten we in een probleem verwikkeld.
En zeker als er emotie bij komt kijken, lukt het niet om het probleem anders te zien.
Opmerkingen, zoals ‘bekijk het niet zo zwaar’, ‘het valt toch wel mee’, ‘ze bedoelen het vast niet zo’, ‘het zal wel een foutje zijn,’ zijn goed bedoeld, maar gooien vaak olie op het vuur.
Want je zit er he-le-maal in. In die woede, frustratie, verbolgenheid.
Terwijl het probleem in kwestie helemaal niet zoo erg of belangrijk is.
Maar op dat moment voelt dat even niet zo.
Je komt bijvoorbeeld hard aanrennen om de tram of bus te halen, ziet dat de conducteur jou ziet, maar hij rijdt gewoon weg.
Of je zit ver in een onderhandeling van een deal en de andere partij besluit ineens met een ander in zee te gaan. Zonder uitleg.
‘Ah joh, komt wel goed,’ zegt een vriend tegen je.
Hoe werkt dat bij jou? Maakt zo’n opmerking je kalmer of juist nog geïrriteerder?
Tja, op dat moment kan niemand iets geruststellends tegen je zeggen. Je moet er zelf uitkomen.
Maar hoe doe je dat?
Eén manier is om je perspectief te verbreden.
Je visualiseert jezelf eerst op de plek waar je bent en laat dan je aandacht omhoog gaan als in vogelvlucht. In gedachte zie je eerst het gebouw waarin je je bevindt, dan je wijk, dan je land en uiteindelijk zie je de aarde.
Je realiseert je ineens hoe nietig we zijn. Hoe onbelangrijk dat ene probleem inderdaad is. En je kunt weer ademen.
Ik nodig je uit om je blik wat vaker omhoog te laten gaan. Of je dat in gedachten doet of juist letterlijk door naar de maan en de sterren te kijken, maakt niet uit. Verbreed je perspectief. Verbreed je leven.
